داستان غم انگیز زندگی این نیست که انسانها فنا می شوند،

این است که آنان از دوست داشتن باز می مانند. همیشه هر چیزی را که دوست داریم به دست نمی آوریم،
پس بیاییم آنچه را که به دست می آوریم دوست بداریم.
انسان عاشق زیبایی نمی شود،
بلکه آنچه عاشقش می شود در نظرش زیباست!
انسان های بزرگ دو دل دارند؛
دلی که درد می کشد و پنهان است و دلی که می خندد و آشکار است.
همه دوست دارند که به بهشت بروند،
ولی کسی دوست ندارد که بمیرد … !
عشق مانند نواختن پیانو است،
ابتدا باید نواختن را بر اساس قواعد یاد بگیری. سپس قواعد را فراموش کنی و با قلبت بنوازی.
دنیا آنقدر وسیع هست که برای همه مخلوقات جایی باشد،
پس به جای آنکه جای کسی را بگیریم تلاش کنیم جای واقعی خود را بیابیم.
محبتشان نسبت به یکدیگر نامحدود می شود. ‏‏اگر انسانها بدانند فرصت باهم بودنشان چقدر محدود است.

یادش بخیر کلاس اول چه شوق و ذوقی داشتیم واسه

رفتن به مدرسه، عاشق بوی کتابای نو بودم و هنوزم هستم

راستی شما  معلم کلاس اولتون یادتونه؟؟!!

من که خوب یادمه از دستش کتکم خوردم

اما دوست دارم صد بار دیگه اون کتکارو بخورم فقط یه لحظه

 یه لحظه برگردم به اون دوران، همین جا از معلم کلاس اولم آقای اسفندیار

پرهیزکاری یاد و تشکر میکنم امیدوارم هر جا هستن موفق باشن.

شما هم اگه دوست داشتید و یادتون بود

میتونید از معلم کلاس اولتون اینجا یادی کنید.